Widziane z Azji

Azja jest miejscem, gdzie, z jednej strony, dokonuje się ekspansja chrześcijaństwa, z drugiej, komunistyczne ustroje niektórych państw, jak Chin czy Wietnamu, nakładają na wierzących rygorystyczne ograniczenia. To zwłaszcza oni pokładają w pontyfikacie nowego papieża Franciszka nadzieje na poprawę swojej sytuacji. Mimo że Azja to najbardziej zaludniony kontynent na świecie (mieszka tu prawie 2/3 populacji), to chrześcijanie stanowią tylko 3-procentową grupę. Ich liczba jednak wzrasta. W 2010 r. przybyło 40 mln katolików, dwa razy tyle, ile w tym samym czasie na kontynencie afrykańskim. W tej jeszcze małej, ale rosnącej społeczności katolickiej wybór nowego papieża został przyjęty z wielką radością i z ogromnymi nadziejami.   Zaproszenia dla Franciszka „Wasza Świątobliwość, Filipiny są przygotowane na Waszą wizytę duszpasterską” – tymi słowami zwrócił się po hiszpańsku do nowo wybranego papieża Franciszka kard. Gaudencio Borbón Rosales, arcybiskup Manili w latach 2003–2011. „Zobaczy

„Dlaczego, obcując z Tajwańczykami, mam wrażenie, że oni nie uważają się za Chińczyków?”                                                                                Wierzę, iż takie pytanie często zadają sobie obywatele Chin Ludowych, którzy mają w głowie zakodowane przekonanie, że Tajwan jest częścią Chin, a w podręcznikach szkolnych czytali, że „my i Tajwańczycy to rodacy z krwi i kości”. W takim razie, jak to możliwe, że Tajwańczycy nie utożsamiają się z Chinami? W przeszłości na Tajwanie nie podnoszono głośno tematu tożsamości; poddani propagandzie rządowej mieszkańcy Tajwanu w większości uważali się za Chińczyków. (Gdy w 1949 r. chińscy nacjonaliści, Kuomintang, pokonani przez komunistów osiedlili się na Tajwanie, wprowadzili politykę sinizacji. Ludzie przybyli z Chang Kai-shekiem byli uważani za „bardziej cywilizowanych”, za tych, którzy przynieśli na wyspę „prawdziwą kulturę chińską”. Tubylcy do końca lat 80 nie mogli oficjalnie u ż ywa ć własnych język ó w: t